Enige tijd later ging ik samenwonen in een dorp met mijn lief, zoon van een tuinder, en werd schrijnend duidelijk hoe snel je zit vastgeroest in bepaalde patronen. We hadden eens afgesproken 'stamppot mous' te zullen eten, ik had zakken boerenkool in huis gehaald en... mijn vriend fronste diep, wijzend naar de moestuin waar zijn vader en hij zoveel uren doorbrachten: 'Die groene planten die op Sideshow Bob lijken? Dat is dus de boerenkool.' Dat wist ik natuurlijk best, want die hadden we vroeger ook op de tuin.

Boerenkoolplanten vormen niet alleen een basis voor superfood van blije healthvloggers, maar ze zijn met hun lange stronk en dichte gebladerte ook nog ideaal om je als kind op de groentetuin onder te verstoppen tijdens 'beziedjen': verstoppertje. Vandaar de uitdrukking 'dij let hom nait onder t mous stoppen' om aan te geven dat iemand niet over zich heen laat lopen, zo redeneerde ik. De uitdrukking, vergelijkbaar met 'die laat zich het kaas niet van het brood eten', bleek echter bij navraag onbekend bij verschillende Groningers van het Hogeland, uit het Westerkwartier en uit het Gorecht.
Zou het dan toch een uitdrukking zijn die slechts heel plaatselijk gangbaar is? Ter Laan rept er in ieder geval wel over in zijn grote boek: ‘Ain onder t mous stoppen: de baas over iemand spelen’. Gelukkig las ik in het meest recente boek van Bé Kuipers, De Zummer van '59, ook over iemand die zich spreekwoordelijk niet onder de boerenkool liet stoppen. Ze bestaan dus nog, die assertieve 'mousklanten'!

Bron: Ter Laan (1952)